Mi institucionalno moramo da se bavimo djecom da bi sjutra imali publiku i “normalne ljude” – Aleksandr Radunović Popaj
Knjiga “Drame – porodični ciklus”, autora Aleksandra Radunovića Popaja, predstavljena je na platou ispred Biblioteke i čitaonice Njegoš na Cetinju.
Radunovićeva knjiga “Drame: porodični ciklus” donosi tekstove “Leptiri”, “Istraga” i “Noć”, a u pitanju je štivo koje je brižljivo tkano drevnim alatima drame, uz tematizovanje savremene društvene problematike, porodičnih zapleta i lomova ličnosti, što neupitno svjedoči o posebnom dramaturškom daru.
“Riječ je o knjizi drama koje su izvedene već na sceni i nadam se da će neko za 50 godina moći na osnovu ove knjige da vidi kako smo živjeli i razmišljali i koji su bili problemi crnogorskog društva”, kaže autor Aleksandar Radunović.
Osnova njegovih drama je porodica kao izvor svega dobrog, ali i zlog.
“Negdje sam u šali rekao: Niko vam ne može biti neprijatelj kao neko iz familije. Ali u toj šali ima i istine. Porodice koje su funkcionalne i normalne je nešto što je divno. Ipak mnogo je onih koji ne žive u takvim porodicama. Mnogo kompleksa, frustracija koje se kasnije prelamaju na naše živote potiče upravo iz tog perioda dok smo u porodici i to je ustvari nit koja vezuje ove tri drame”, kaže Radunović.
Problem zla je, prema Radunovićevom tumačenju, samo pitanje percepcije.
“Pitanje je kad nekome učinite nešto nažao da li možete da živite sa tim ili ne. Ljudski rod je tako napravljen da uglavnom pravda svoja loša djela. I to je dobra građa za dramu i književnost. Baveći se tim temama mi ustvari pokušavamo da saznamo šta je to što nas tjera da radimo takve stvari. To je ustvari borba sa zlom u nama“
Govoreći o teatru u Crnoj Gori osvrnuo se i na pozorišta za djecu, koja kaže postoje, ali ih je jako malo.
„Mi institucionalno moramo da se bavimo djecom da bi sjutra imali publiku i ‘normalne ljude’. Naša djeca su nažolst u najvećem broju slučaja prepuštena sama sebi. Moramo ih usmjeravati ili na sport ili na umjetnost kao bi izrasli u ljude koji imaju pravilan životni put“ zaključuje Radunović.