– Autor: Darko Šćepanović –

Sagovornica portala Pozornica.me bila je srpska glumica Aleksandra Anja Alač. Bez obzira na to što dolazi iz poznate glumačke porodice, Anja ističe da je ova profesija njen način da izrazi svoju ličnost. Iako je veliku popularnost stekla u filmovima i TV serijama, ipak su „daske koje život znače“ Anjin omiljeni prostor za glumu. Takođe, svestrana umjetnica je veliku ljubav prema muzici i pjevanju, nedavno, pretočila u svoj prvi muzički album „Nebo“, gdje se nalaze pjesme čiji je tekst lično napisala. Uz raskošan talenat i nevjerovatnu energiju kojom zrači, mlada glumica će, zasigurno, ostaviti neizbrisiv trag u mnogim poljima kulturne i umjetničke zbilje širom ex YU prostora, a nama ostaje zadovoljstvo što smo, sa mladom damom, imali priliku da prijateljski i srdačno razgovaramo.  

Gospođo Alač, Vi ste, trenutno, jedna od najpoznatijih mladih glumica u Srbiji. Vaši roditelji – Aleksandar Alač i Vesna Čipčić su, takođe, vrlo uspješni glumci. Prema tome, otkud potiče Vaše interesovanje za glumu?

– Interesovanje za glumu potiče i iz kuće ali, pre svega, iz moje želje da se bavim sobom i ostvarim kroz glumu.

Danas ste već ostvarena glumica. Možete li nam reći šta to glumu čini drugačijom u odnosu na druge umjetničke profesije? Kakav je glumac kao dio publike?

– Glumu jedino sa muzikom mogu da poredim jer su to dva polja na kojima delam. U oba je pitanje slobode suština. Glumac je privilegovan, servilan, sposoban da svoju dušu podeli sa publikom, za šta je potrebno snage.

U istoj klasi sa Vama, na Fakultetu dramskih umetnosti, studirali su još i, danas poznati glumci, Miloš Biković, Tamara Dragičević, Jelisaveta Orašanin, Nina Janković itd. Prema tome, kako posmatrate glumu svojih kolega kada ih gledate na filmu, seriji ili u pozorištu? Opterećuje li Vas predznanje šta je sve iza kulisa dok ste dio publike?

– Pokušavam da budem kritički nastrojena ali isto tako volim da se prepustim i uživam u realizaciji.

Da li u privatnom životu na Vas, kao glumicu, utiču uloge koje igrate? Može li se glumac, van „radnog mjesta“, osjećati i ponašati onakav kakav, zapravo, jeste?

– To je neophodno da bi sačuvao zdrav razum. Isto kao kada bi novinara pitali umete li da komunicirate ili samo ljudima postavljate pitanja.

Aleksandar Ivanovič Hercen, ruski filosof i književnik, je zapisao: „Pozorište je vrhovni autoritet za rješavanje životnih pitanja.“ Šta Vi mislite koja je uloga pozorišta nekad i sad?

– Pozorište je jedan od glavnih faktora i kreatora kuturnog identiteta naroda i samim tim ima ogromnu moć.

Vi ste stalni član ansambla Beogradskog dramskog pozorišta, i u dosadašnjoj karijeri igrali ste u predstavama „Petar Pan“, „Sve o mojoj majci“, „Kad su cvetale tikve“, „Anđeli čuvari“, itd. Kako i na koji način igranje u predstavama utiče na Vas?

– Obožavam pozorište! Pozorišna gluma je ona koja je najzahtevnija. Kada radim novu predstavu sklona sam tome da toliko uđem u materiju do premijere, da u tom periodu dosta zapostavim sebe i ostale sfere života.

Za ulogu Sare u predstavi „Moj sin malo sporije hoda“, osvojili ste nagradu „Dušan Duka Jovanović“ za najbolju mladu glumicu na IV Festivalu prvoizvedenih predstava u Aleksincu 2015. godine. Šta ova nagrada predstavlja za Vas i kako Vi definišete uspješnog/u glumca/icu?

– Uloga Sare mi je jedna od omiljenih. Sreća je što je prepoznat uložen rad. Takođe, kada priznanja izostanu ne treba biti potišten a još manje ljut. Uspeh je relativna kategorija, vrednovanje istog je individualno. Poenta jeste u tome da uložen rad kad tad dođe na svoje. Uspeh je istrajnost i hrabrost da se veruje sebi.

Koliko je teško i izazovno naučiti tekst za određeni pozorišni komad ili, pak, film? Da li Vi za to imate neku provjerenu taktiku, koja bi bila od koristi nekom budućem glumcu/ici? koji/a čita ovaj intervju?

– Ne samo svoj, nego često i kolegin tekst pamtimo. To nije najteži aspekt bavljenja glumom. Mnogo je zahtevnije biti dosledan u radnji i u odnosu prema partneru. Budućim glumcima poručujem da nađu svoj način koji im odgovara.

Vaš filmski debi dogodio se u filmu „Montevideo, Bog te video!“. Kasnije, ostvarili ste niz značajnih uloga u serijama „Ruža vjetrova“, „Ubice mog oca“, „Urgentni centar“ itd. Prema tome, šta nam možete reći o svom iskustvu na filmu i televiziji?

– Televizija je mašinerija koja te natera da sazriš. Film je privilegija kojoj se radujem. Na filmu su temeljne probe ono što nedostaje televizijskim žanrovima u kojima sam učestvovala. Više bih volela da se fokusiram na filmsku karijeru od sada nadalje.

U eri opšte digitalizacije, čini se da knjiga gubi primat u odnosu na savremene medije. Koju ulogu imaju knjige u Vašem životu?

– Čitam i ništa ne može da zameni knjigu. Knjiga je putovanje koje nas vodi nama samima.

Imajući u vidu Vašu profesionalnu orijentaciju ka kulturnom miljeu, možete li dati svoj komentar o stanju kulture na svim drušvenim nivouima u zemljama ex YU?

– Volela bih da se kultura više vrednuje i poštuje. Delatnici u kulturi su, ako se bave na pravi način pozivom, rudari sportskog duha.

Može li umjetnost zaista promijeniti svijet?

– Da, i spasiti. Ko to shvati, njemu će i pomoći.

Za kraj – šta poručujete čitaocima/teljkama portala Pozornica.me?

– Živite tako da vam sutra nije žao što je danas juče već.