#Muzički april

– Piše: Aleksandra Govedarica –

Milena Nikočević je pijanistkinja i profesorica muzičke škole “Vasa Pavić’’ u Podgorici. Nakon pohađanja istoimene škole, završava trogodišnje studije na Akademiji na Cetinju. Međutim njeno obrazovanje tu tek počinje, pa odlazi u Grac gdje studira na Konzervatiorijumu gdje završava osnovne studije iz klavirske pedagogije, kao i osnovne i master studije klavira. Ova talentovana žena je tokom školovanja i kasnije studiranja nagrađivana više puta. Na početku karijere je nastupala solo, dok je od 2017.godine član kamernog ansambla “Stretto’’.

U razgovoru sa Milenom saznali smo šta za nju znači muzički poziv, kao i o njenom profesionalnom iskustvu.

Šta za Vas predstavlja muzika, a šta scena?

Za nas muzičare muzika je možda i naše najbolje, najautentičnije sredstvo izraza. Muzika za mene predstavlja način života. Veliki dio mog ličnog i profesionalnog je sinonim za muziku, bilo da je proizvodim u kućnom ambijentu, na sceni, ili pak podučavam mlađe naraštaje, čime se takođe bavim.

Ko je otkrio Vaš dar za muziku i kada ste krenuli profesionalnim stopama?

Nižu muzičku školu upisala sam podstaknuta primjerom svoje starije sestre koja je tada pohađala muzičku školu i takođe učila klavir. Odmah sam osjetila snažan priziv ka čudesnom svijetu muzike i klaviru kao “kralju’’među instrumentima… Sa 8 godina, zajedno sa svojom nastavnicom Irmom Marković zakoračila sam u svijet klavira i od tada moja muzička priča traje. Tokom mog cjelokupnog školovanja imala sam sreću i zadovoljstvo da sam znanje sticala isključivo od profesora koji su itekako i željeli i znali čemu i kako da podučavaju (prof. Dragica Perović, prof. Boris Kraljević, prof. Vladimir Bockarjov, prof. Otto Niederdorfer i mnogi drugi profesori sa kojima sam na duži ili kraći period sarađivala u okviru seminara, majstorskih radionica ili na polju izučavanja kamerne muzike) što, ni u jednoj sferi, nažalost, nije uvijek slučaj. Naša inspiracija bila je uvijek uzajamna i rezultirala dobrim rezultatima i dostignućima.

Predajete u muzičkoj školi ”Vasa Pavić”. Kakvo je iskustvo raditi sa djecom, odnosno muzikom se baviti sa pedagoške strane?

Pedagogija i izvođastvo su različite perspektive bavljenja muzikom. Međutim, moj lični stav je da me upravo one čine kompletnim muzičarem. Mišljenja sam da je prirodan i neophodan proces da sve svoje stečeno znanje i umijeće čovjek prenosi na druge, u bilo kojoj oblasti. Koliko god voljela svoj poziv muzičara izvođača, on me čini potpunom tek onda kad dio svog znanja i umijeća prenesem na one koji su takođe krenuli tim putem. 

Osim toga nastupate sa Vašim kamernim ansamblom od 2017.godine. Koliko je teško bilo na neki način se odvojiti od muzike u profesionalnom smislu tokom karantina?

U poslednjih par godina mnogo sam aktivnija kao izvođač kamernog ansambla “Stretto’’. On je osnovan na zadovoljstvo svih nas. Trenutno ga čine moje kolege violinistkinje Eleonora Vujović i Milena Mitrić, violista Petar Obradović i violinčelistkinja Ana Zakrajsek. Kako čovjek sazrijeva i stiče životno iskustvo, neminovno dolazi do zaključka da sve najljepše stvari i životne radosti bivaju veće i umnožene ako se sa nekim podijele, isto tako i teskoće bivaju umanjene i lakše prevaziđene ako ih čovjek ne “nosi’’ sam. Ideja osnivanja našeg kamernog ansambla prati tu atmosferu i moj doživljaj života – umnožiti i podijeliti radost sa drugima kroz muziku. 

Kao muzičari, mi se ni tokom karantina i perioda korone, koji, nažalost, prijeti da potraje, nismo odvajali od instrumenata, u smislu ličnog rada na istima. Naravno, nije bilo moguće javno muzicirati, do skora ni imati probe za nastupe. Tako da je prethodni period obilježen izvjesnom prazninom u tom smislu. Ipak se nadam da će i ovaj delikatni zdravsteni i društveni momenat koji je zaustavio i osporio mnoge životne sfere u cijelom svijetu uskoro biti iza svih nas.

Dobitnica ste brojnih nagrada za Vaš rad što tokom studija, što kasnije? Šta je to što Vas inspiriše na putu ka uspjehu?

Nagrade i takmičenja su nešto što je obilježilo moje školovanje i odrastanje uz muziku. Moj sadašnji način aktivnog bavljenja muzikom podrazumijeva izvođastvo na koncertima koje mi donosi izuzetno zadovoljstvo i ispunjava me kao muzičara. Moja vječita inspiracija je svijest da se bavim najljepšim mogućim pozivom. Mnogo je literature i mnogo muzičkih djela koja prosto vape da budu oživljena na sceni. U susret tome, uvijek se neizmjerno radujem.

Koliko je u Crnoj Gori posao muzičara cijenjen? 

Kao i svaki drugi poziv – i poziv muzičara je nešto što je određenom broju ljudi blisko, a određenom, pak, daleko. Mislim da je važno da ljudi svoj posao najprije odaberu, a onda – i rade iz ljubavi, jer je to nešto što umnogome nadomješta nedostatak ostalih društvenih parametara, poput prihvaćenosti, shvaćenosti, finansijske isplativosti… Ne mogu poreći da nam kao društvu fali kulture i umjetnosti. Umjetnost nas obogaćuje, oplemenjuje, širi vidike i tjera na dublji doživljaj stvari…

Šta biste poručili mladim muzičarima koji tek počinju da grade karijeru?

Svima koji su u muzičkim vodama poručujem da prate svoje snove, svoje srce, jer ih je ono nesumnjivo dovelo do izbora muzike kao načina zivota, rekla bih. Jer, muzika je više od profesije. Poručila bih im da uživaju u najljepšem, najkreativnijem i najbožanskijem pozivu kojim se čovjek može baviti. Muzika je jezik neba, jezik vječnosti i neprolaznosti, u njoj i kroz nju svi smo jedno.